PHIL CHRISTIE (US)
Rearview Mirror

Het eerste wat me opvalt bij Phil Christie is zijn uitstekend in het gehoor liggende donkere stem. Allerminst een gruizige, maar juist eentje met een briljante timing, en een perfect gearticuleerde uitspraak. Het gehele product maakt een dusdanige verzorgde indruk, waardoor je argwanend gaat zoeken naar een valkuil. Heb echter niets wanstaltigs kunnen vinden, dit is de man zijn stijl, en daar is uitermate niets mis mee.

Rearview Mirror is de titel van de plaat als referentie aan het retrospectieve karakter van de songs. Terugkijkend op het leven, daar waar het mis ging, of juist waar je succesvol was. Onvervulde dromen, of juist die dromen die je nog waar kunt maken. De muzikale omlijsting wordt mede vormgegeven door Doug Lancio’s (Gretchen Peters, Patty Griffin) sfeervolle gitaarspel, en Barry Walsh’s piano. De muziek wordt niet uit het onderste van zijn zenuwgestel getrokken, maar desondanks is de muziek zeer prettig in het gehoor. Wellicht zou je dit type artiest eerder richting pop, dan folk moeten classificeren.

Een vergelijking met Gordon Lightfoot wordt regelmatig gemaakt, maar ook James Taylor of John Denver. Prima referentiekaders dus, en het album valt zondermeer mooi te noemen. Voor venijn moet je allerminst bij Phil Christie zijn, maar super zoet zou ik het nu ook weer niet willen noemen.

SMP